The Best Exotic Marigold Hotel: zeven verhalen over onze “comfort zone” verlaten!
“The Best Exotic Marigold Hotel” gaat niet alleen over de moeilijkheden van ouder worden. Het gaat over het leven, en hoe deze altijd vol met mogelijkheden zit, ongeacht onze leeftijd!
Geschreven door Stannah
Naarmate we ouder worden krijgen we rimpels en grijze haren, maar onder het oppervlak, zijn we niet gewoon dezelfde mensen die we altijd zijn geweest? Tot op zekere hoogte wel, maar leeftijd, en nog belangrijker, ervaring, zal verandering teweegbrengen die we ons nooit hadden kunnen voorstellen. Het mooie is dat we nooit klaar zijn met veranderen en evolueren – hoeveel ervaring iemand ook heeft, het leven zit altijd vol met mogelijkheden! Daarom willen wij graag aandacht geven aan deze bijzondere boodschap: het besef dat het altijd mogelijk is om onszelf opnieuw uit te vinden of op zijn minst te proberen de beste versies van onszelf te zijn. Wat zou het leven saai zijn als we het vermogen zouden verliezen om nieuwe werelden te verkennen, nieuwe dingen te leren en verschillende visies te begrijpen! Dit is waar het in de film “The Best Exotic Marigold Hotel” allemaal omdraait,
“Een zeldzame herinnering dat grote emoties in films niet alleen voor jongeren en mensen van middelbare leeftijd zijn weggelegd“. Mick LaSalle van de San Francisco Chronicle
Het is een film waar komedie en drama samen komen om ons een glimp te geven van het ouder worden. We willen allemaal ouder worden, het liefst zonder onze gratie en vitaliteit te verliezen. Maar we weten ook dat dat niet zo makkelijk is, en dat een mooie toekomst alleen haalbaar is wanneer we open blijven staan om onze comfort zone te verlaten. Klinkt dit veelbelovend? In dit artikel geven wij u een overzicht van deze geweldige en inspirerende film.
Het uitgangspunt – Het is nooit te laat om te veranderen!
“The Best Exotic Marigold Hotel”, uitgebracht in 2012, is een film over een groep Britse 65-plussers die verhuizen naar een goedkoper en schijnbaar exotisch hotel voor gepensioneerden in India, gerund door jongeman Sunny (Dev Patel), altijd bereidwillig en klaar om te helpen. Gebaseerd op de roman “These Foolish Things” (2004) van Deborah Moggach, en is een drama-komedie met personages die in de zestig en zeventig zijn. De film bestaat uit de verhalen van zeven verschillende personages die samenkomen. Alhoewel het 7 losstaande verhalen zin delen ze tijdens de film wel een gemeenschappelijk en fundamenteel besef: het is nooit te laat om aan een nieuwe reis te beginnen en een nieuwe manier van leven te verkennen. Wanneer we deze zeven verschillende personages voor het eerst ontmoeten, lijkt het erop dat ze geen echte kansen meer in het leven hebben. Ze leven immers in een ontmoedigende, bedreigende nieuwe wereld die soms overweldigend kan zijn. Ze stellen de kijkers echter niet teleur. De regisseur van de film heeft zelfs het volgende gezegd:
“Het script is grappig en rijk, en het is niet alleen een komedie,” (…) “Het gaat ook over verlies, eenzaamheid en isolement, en confronteert de vraag wat er echt mogelijk is wanneer we ouder worden. Kunnen we nog steeds opnieuw beginnen? Is het nooit te laat? Regisseur, John Madden
Na het grote succes van deze film verscheen in 2015 het vervolg “The Second Best Exotic Marigold Hotel”. Maar wat is het geheim achter het succes? Om te beginnen is de cast een zeer “volwassen” groep van briljante acteurs. Ook, zal de film bewijzen dat het aanpakken van thema’s rond het onderwerp “ouder worden” niet beperkt is tot sterven en ziekte – integendeel, het draait juist allemaal om het leven!
Het plot – stop nooit met jezelf opnieuw uit te vinden!
John Madden, de regisseur, vertelt dat hij het verhaal zeer aantrekkelijk vond. Juist door het feit dat de personages in Moggach’s boek uit een bijzondere leeftijdsgroep komen: ouderen volwassenen die in de zestig of zeventig zijn. Allemaal zijn ze gebonden aan een krap gepensioneerden budget. Daarom willen ze graag in het buitenland hun oude dag doorbrengen, in een land dat hun een betere levenskwaliteit biedt tegen een fractie van de prijs. Maar niets is zo gemakkelijk als dat het klinkt. Voor sommige van de personages is alleen de reis naar India al een hele beproeving en zorgt voor enorme hoeveelheden drama, komische situaties en onvoorziene avonturen. Maar de strijd is wel degelijk reëel! Deze oudere personages duiken in een “vreemde wereld ver van hun vroegere leven, verwijderd van hun vertrouwde realiteit, waar ze een nieuw leven voor zichzelf moeten vinden”. Directeur John Madden zegt het volgende:
“Het wonderlijke is dat juist op het moment dat haar personages een grijze periode van hun leven ingaan, er een heel nieuw hoofdstuk wordt geopend, met een letterlijke explosie van kleur en helderheid, en een kans om zichzelf opnieuw uit te vinden.” Regisseur, John Madden
Uiteraard willen we niets verklappen, maar wat we wel kunnen vertellen is dat het proces van zichzelf heruitvinden waar de personages doorheen gaan zichtbaar wordt. Vriendschappen, huwelijken, kennissen, rivaliteit en al hun onvoltooide zaken – alles word op een zeer komische manier gedeconstrueerd en dwingt elk van hen om vooruit te gaan.
De achtergrond: zet uzelf schap voor een cultuur botsing!
“The Best Exotische Marigold Hotel” is een “oude dag” bestemming in India voor “de knappe oudere.” Dit zijn in feite zeer betuttelende woorden die ons een glimp kunnen geven van de omvang van de culturele botsing die zal plaatsvinden. Uw gouden jaren in een Indiaans paleis doorbrengen? Een luxueus hotel in een populaire toeristische bestemming? Dit idee verleidt alle personages om naar India te komen, in de verwachting door luxe en comfort te worden omringd. Maar, bij aankomst realiseren ze zich dat The Best Exotic Marigold Hotel betere dagen heeft gezien!
De weelderige kleuren zijn zo levendig als men kan verwachten van een film die in India is opgenomen. De lokale gewoontes absoluut intrigerend en de muziek ontzettend pakkend. Maar in eerste instantie horen onze personages alleen de dissonantie die wordt veroorzaakt door het luide verkeer en het lawaai van de mensen op straat. Het is niet gemakkelijk om de pracht en praal te vinden waar ze van zo ver zijn gekomen om te vinden. Hun grootste uitdaging is echter om hun vooroordelen los te laten en zich voor te bereiden op een duik in het onbekende.
Jean Ainslie: Hoe kunt je dit land verdragen? Wat zie je dat ik niet zie?
Graham Dashwood: Het licht, de kleuren, de glimlachen, alles leert me een les.
De personages – uit onze comfortzone groeien!
Het personage van Judi Dench, Evelyn, staat centraal in het verhaal. (Bron)
“Is er een andere plek op deze aarde waar onze zintuigen zo worden aangeslagen? Degenen die het land van oudsher kennen, gaan gewoon hun gang. Maar niets kan de niet-ingewijden voorbereiden op deze rel van lawaai en kleur. Voor de hitte, de beweging; de eeuwigdurende krioelende menigte.” Evelyn Greenslade
Terwijl de personages zichzelf opnieuw uitvinden, worden definities van leeftijd en volwassenheid in het verhaal volledig buiten beschouwing gelaten. Het verhaal begint echter met het afbeelden van zeer gekleineerde stereotypen van knorrige oude mannen en vrouwen die naar een stad in India verhuizen alleen maar vanwege de lage lokale prijzen die hun pensioen mogelijk maakt: een waar cliché. Maar wat ze uiteindelijk in zo´n exotische omgeving vinden is meer dan dat ze hadden verwacht. Ze vinden een alternatieve realiteit die hun tot interessantere mensen veranderd, ver buiten de verwachtingen die de kijker oorspronkelijk van de personages heeft. Een smeltkroes van menselijke ervaring: mensen van verschillende plaatsen, die elkaar uiteindelijk toevallig ontmoeten op dit gedeelde avontuur.
Evelyn – een wonderbaarlijk en begripvol persoon
“Misschien vrezen we wel dat het allemaal hetzelfde zal zijn, dus moeten we verandering juist vieren, want, zoals iemand ooit zei, alles zal uiteindelijk in orde zijn, en als het niet in orde is, vertrouw me dan…” Evelyn Greenslade
Hoofdpersoon, Evelyn Greenslade (Judi Dench) vertelt het hele verhaal. Ze heeft zichzelf aangeleerd hoe ze met een computer moet omgaan en gebruikt deze om via haar onlineblog haar dagelijkse belevingen en inzichten van dit nieuwe avontuur te publiceren. In feite dienen haar blog artikelen als een soort tijdlijn van de film. Ze heeft een zeer empathisch karakter, wat betekent dat ze de culturele botsing op een positieve manier kan absorberen en probeert dit aan de anderen door te geven.
“Aanvankelijk ben je overweldigd. Maar langzamerhand realiseer je je dat het een golf is. Geef weerstand en je zal worden omgeslagen. Duik erin, en je zult naar de andere kant zwemmen.“
Evelyn Greenslade
Na deze culturele botsing zullen de personages voor altijd veranderd zijn. Ze ontdekken dat het leven en de liefde opnieuw kunnen beginnen zolang je je verleden kunt loslaten. Het wordt echter pas betekenisvol wanneer ze hun ervaringen met andere delen.
Muriel – stapt nooit uit haar comfortzone
Muriel geniet zeker niet van haar verblijf in India. De kans om een nieuwe cultuur te verkennen en nieuwe mensen te ontmoeten lijkt haar te verontrusten. Misschien komt dit wel doordat ze haar reis begint met te veel voorwaarden, waar ze een voor een van af moet komen. Uiteraard is niet weten waar je aan toe bent niet bepaald behulpzaam als het gaat om zich op te stellen voor levensbevestigende waarden.
Evelyn: “Niets heeft zich hier uitgepakt zoals ik verwacht had.”
Muriel: “Dat is het geval met de meeste dingen. Maar soms is wat er in plaats daarvan gebeurt juist het beste.”
Conclusie – Vier de veranderingen… en de verschillen!
“Maar het is ook waar dat degene die niets riskeert, niets doet, niets heeft. Het enige wat we over de toekomst weten is dat deze anders zal zijn. “Misschien vrezen we wel dat het allemaal hetzelfde zal zijn. Dus, daarom moeten we de veranderingen vieren.” Evelyn Greenslade
Zoals gewoonlijk gaat het boek veel gedetailleerder in op de persoonlijkheden en achtergrondverhalen van de personages dan de film. Toch doet de film zeker recht aan het boek, omdat het ons laat zien dat ouder worden de schoonheid en diepte van ieders menselijkheid niet wegneemt. Het betekent niet dat we een hoogtepunt hebben bereikt waar alle groei stopt. De film helpt om deze misvatting te deconstrueren, en creëert bewustzijn op de manier hoe ouderen in de westerse cultuur worden waargenomen en behandeld. Want het besluit om van hun vertrouwde omgeving naar een heel andere cultuur te verhuizen is niet voor niets genomen. De meeste van hun hadden zulke beperkte middelen dat ze naar een ander land moesten verhuizen zodat ze meer voor hun geld konden krijgen.
Maar een goedkoper leven in India was niet hun enige motivatie. In de Indiase cultuur worden senioren, net als in de Japanse cultuur, gewaardeerd en zelfs vereerd. In tegenstelling tot wat er in westerse beschavingen gebeurt, worden mensen zichtbaarder en tellen hun stemmen meer mee naarmate ze ouder worden, omdat ze beschouwd worden als vertegenwoordigers van wijsheid en ervaring. Het is van fundamenteel belang dat wij als samenleving de waarde van senioren erkennen voor wat zij de wereld nog te bieden hebben.
En dat is het moraal van dit verhaal: wellicht voelen we onze jeugd wegglippen wanneer we in de spiegel kijken en proberen we de veranderingen die in ons lichaam gebeuren te ontkennen, maar wanneer we onze gouden jaren bereiken, ontvangen we opeens een enorm rijkdom samengesteld uit al onze ervaringen uit ons verleden. En plotseling wordt die ervaring en kennis een bron van kracht. De 60 en 70 zijn tegenwoordig de nieuwe 40. Is dat niet iets om naar uit te kijken? Plotseling ziet de wereld er weer magisch en fascinerend uit, en zo voelt het ook. Wat vaak deze nieuwe mentaliteit uitlokt, is het vermogen om in staat te zijn om veranderingen te accepteren en deze te vieren en om met teleurstellingen en verschillen om te kunnen gaan.